Het is zaterdagochtend. Ik ben vroeg uit de veren, omdat ik naar de tweedaagse LOVE & IMPACT training ga. Ik stap op de fiets en snel door de gure wind naar kerkgebouw “De Fontein” van gemeente De Lichtstad in het zuiden van Eindhoven waar de training gegeven wordt. Binnengekomen in de lekker verwarmde ruimte, loop ik via de registratiebalie waar ik door één van de medewerkers hartelijk welkom word geheten, snel door naar de bar voor een warme bak koffie.

Nog 5 minuten en dan begint de dagopening. Snel groet ik nog een aantal medecursisten, die ik gisteren ontmoet heb op de eerste trainingsdag. Maar al gauw word ik vriendelijk verzocht naar de zaal  te gaan, waar de training gaat starten. Na het gezamenlijk gebed start de pianist door een lied in te zetten. Ik merk dat ik nog wel een beetje moet landen, van het gehaast die ochtend. Na enkele liederen gezongen te hebben, merk ik al snel dat er een soort warme deken van rust over me heen komt die mijn binnenste verwarmt en die me – gek genoeg – tegelijkertijd opwekt.

Dat, terwijl ik daar met mijn ogen gesloten sta te genieten van iets wat mijn hart vervult. Datgene waar ik eigenlijk de hele week al op gehoopt had, maar dat door de drukte telkens weer aan mij voorbijging.

Het blijkt alweer tijd te zijn voor het eerste onderwijs. De spreker begint heel enthousiast zijn toespraak en vertelt vanuit de Bijbel en vanuit zijn eigen praktijk hoe we kunnen leven vanuit onze ware identiteit in Christus en hoe we van hieruit tot zegen kunnen zijn voor een ander. De ochtend vliegt eigenlijk voorbij. Na het tweede onderwijs is er gelegenheid om naar voren te komen om voor je te laten bidden. Je twijfelt eerst nog even, maar ziet al snel dat andere medecursisten ook naar voren gaan voor gebed. Je denkt bij jezelf: ”Wat maakt het mij uit. Ik ben hier gekomen om dingen te leren en te gaan uitstappen.” Terwijl ik dat bedenk, ben ik inmiddels al naar voren gelopen en helemaal vooraan neergeknield. Het maakt me inmiddels helemaal niks meer uit. Het gaat om mij en om God en dat is oké.

Terwijl ik daar geknield op de grond zit, raken de klanken van de muziek en de woorden van de aanbidding me diep in mijn hart. Het voelt alsof mijn hart zachter wordt. Dat is ook diep mijn innerlijke verlangen, om meer van God te ontvangen.

Dan voel ik ineens een hand op mijn schouder en hoor dat iemand zachtjes voor me bidt. Ik kan niet allemaal precies verstaan wat de persoon bidt, maar ik voel dat ik steeds warmer word van binnen. Mijn hart begint sneller te kloppen en tot overmaat van ramp voel ik ook nog een traan over mijn wangen naar beneden biggelen. Je kunt eigenlijk niet goed bevatten of omschrijven wat er op dat moment met je gebeurt. Maar toch blijf je geknield op de grond zitten. Het voelt goed! Het voelt bevestigend en eigenlijk helend.  Het lijkt wel of  op deze plek de tijd stil staat en je deze ‘heilige plek’ nooit meer wilt verlaten. Je beseft dat dit een heilig moment is. Een moment waarop God duidelijk voelbaar aanwezig is. Iets waar je zolang naar verlangd hebt en waar je eigenlijk ook wel een beetje bang voor bent. De angst verdampt al snel als je voelt  dat je hart vervuld wordt en er ergens vanuit de diepte van je hart nieuwe hoop, vreugde en passie naar boven komt borrelen.

Inmiddels is het middagpauze en tijd om onder het genot van een boterham verder kennis te maken met de medecursisten uit allerlei verschillende kerken uit de regio. Al ben ik van mezelf niet zo’n prater. De onderlinge sfeer is ontspannen en iedereen is vriendelijk en opgewekt. Ik raak al snel aan de praat met een mevrouw en zonder dat ik het eigenlijk in de gaten heb, vertel ik heel persoonlijke dingen over mezelf. De lieve vrouw vraagt of ze voor mij mag bidden. Een beetje overrompeld knik ik bevestigend, waarna de vrouw een simpel gebed over me uitbidt. Je kunt eigenlijk allemaal niet bevatten wat er gebeurt.  Maar je voelt je van binnen een stuk lichter en weet dat dit moment van gebed heling bij jezelf heeft gebracht. Samen eten we ons lunchpakket verder op en lopen met de andere cursisten weer naar de samenkomstzaal.

Na deze oefening worden er groepjes van twee gemaakt om de praktijkopdracht vorm te geven die we samen op straat gaan uitvoeren. Eén van de medecursisten, een jonge man, komt naar me toelopen en stelt zich voor als Edwin en vraagt of ik het leuk vind om samen met hem de oefening op straat te doen. Hij vertelt dat hij vanuit zijn werk als postbode wel vaker op straat mensen aanspreekt. Dat stelt me enigszins gerust en ik besluit samen met hem een groepje te vormen.

We besluiten om naar het dichtbij gelegen verzorgingstehuis te gaan, omdat dat  het beste bij ons aansluit. Wij hebben allebei wel affiniteit met ouderen en voelen ons bij hen op ons gemak. Aangekomen bij het verzorgingstehuis, zien we bij de ingang een oude man lopen met een rollator. Wij kijken elkaar aan met de vraag in ons hoofd: Zullen we met deze persoon een praatje maken? Het doel van de oefening op straat was om iemand te bemoedigen en voor de persoon een gebed uit te spreken als daar de mogelijkheid voor zou zijn.

Edwin neemt gelukkig het voortouw en spreekt de man aan. Ik hoor hem zeggen: “Hoe is het met u, meneer, is het niet een beetje fris om nu buiten te lopen?” Met een brede glimlach op het gezicht zegt de oude man: “Absoluut niet! Ik ben wel meer gewend. Ik ben namelijk vroeger postbode geweest!” Dan is er geen houden meer aan … Wat is dit nu weer? Een oude en een jonge postbode, gekker kan het niet worden. Het gesprek loopt dan ook als een vliegende postduif, als je het zo zou mogen uitdrukken. Tijdens dit gesprek voel ik diep vanbinnen een bewogenheid voor deze man in me opborrelen. Niet heel sterk, maar het is er. Ik schraap al mijn moed bij elkaar en vraag de man of ik nu voor hem mag bidden. Dat is namelijk wat je je persoonlijk hebt voorgenomen te willen doen tijdens deze oefening op straat: voor één iemand bidden. De man zegt dat dat goed is. Oh, denk ik even…, dat gaat makkelijk!? Samen spreken we een kort gebed uit voor deze man en zegenen hem in de naam van Jezus. De man bedankt ons hartelijk met een stevige handdruk. Terwijl we samen verder lopen, roept de man ons nog achterna: Heel erg bedankt, hè! En zwaait ons na, totdat hij uit het oog verdwenen is.

Teruglopend naar de trainingslocatie, hebben we het er onderweg de hele tijd over. Wat is er zojuist nu allemaal gebeurd!? Kippenvel staat op mijn rug en een gevoel van vreugde en opwinding, zoals ik niet eerder heb ervaren, gaat door mijn binnenste.

Helemaal happy vertellen wij aan de rest van de medecursisten wat er allemaal is gebeurd. Dat dit alles wel door God gearrangeerd moet zijn. We wisten precies wat we mochten vertellen en zijn zelfs uitgestapt in gebed. Dit hebben we beiden nooit van onszelf verwacht, dat we dat zouden doen!

Ik hoor de andere ervaringen en getuigenissen van de deelnemers aan en verwonder me des te meer over de mooie verhalen en samenloop van omstandigheden. Dit kan echt niet toevallig zijn! Dit is echt! Dit is God!

Helemaal vol, blij en opgetogen fiets ik als een veertje weer naar huis. Al biddend op mijn fiets, vraag ik God om een nieuwe ontmoeting met Hem en met iemand anders. Ik heb eraan geproefd en gevoeld dat dit iets is waarvoor ik geschapen ben. God werkend in mij en door mij. Hier wil ik meer van en hier moeten de mensen in mijn gemeente meer van weten. Dit is goed, dit is God!